O tym jak z filmem adresowanym do widzów dorosłych pracować z dziećmi, czyli sprawozdanie z zajęć lekcyjnych w klasie V

“Wyobraź sobie, że dostajesz pudełko. Masz nadzieję, że w środku jest coś, co sprawi ci radość. Otwierasz podekscytowany, a tam… pusto. ”

Uczniowie uważnie obserwowali reakcje kolegi, który obdarowany został pustym pudełkiem. Widzieli rozczarowanie i dezorientację. Pustka, nicość, brak – dotyczą przestrzeni, ale także życia (puste życie). Do takich wniosków doszli uczestnicy zajęć, obserwując pokazane przez nauczyciela fotografie (pustynia, samotna kobieta otoczona mgłą). Z pustką kojarzy się także nuda i samotność. Pustka raczej „nie jest fajna”. Uczniowie uważnie oglądają czarno-biały dokument „Ludzie z pustego obszaru”, scenariusz i reżyseria: Kazimierz Karabasz, Władysław Ślesicki.  Dawne czasy, brak telefonów, samochodów, niemodne ubrania bohaterów, papierosy w ustach młodych ludzi. Pytają, jak został nagrany film? Czy to jest prawdziwe? Dlaczego film powstał? Dostrzegają pustkę w życiu bohaterów, brak perspektyw, brak możliwości rozwoju. Dyskutują o uczuciach i marzeniach.

Czy dziś młodzi ludzie mierzą się z podobnymi problemami? Tak, dziś też są takie „pomniki”, pod którymi gromadzą się ludzie z pustego obszaru. Uczniowie wrzucają do magicznego pudełka kartki, na których piszą, co daliby bohaterom filmu, by ich uszczęśliwić. Rodzina, pieniądze, dobra praca, nadzieja…

Tekst i opieka dydaktyczna: Aneta Gromanowska, nauczycielka języka polskiego ze Szkoły Podstawowej w Starych Proboszczewicach