Lekcja 1 – Kino myśli Metafora “Kino myśli” oddaje jedną z najważniejszych funkcji, jakie może pełnić sztuka filmowa, która prócz tego, że dostarcza nam rozrywki i przyjemności, stawia sobie niekiedy cel ambitniejszy, prowokując widza do czysto intelektualnej refleksji. Filmy:   Struktura Kryształu, reż.: Krzysztof Zanussi (1969) (emisja 5-26.03) Tango, reż.: Zbigniew Rybczyński (1980)   Sceny do analizy:

Lekcja 2 – Moralność kamery W różnych kulturach i okresach historycznych kategoria moralności była rozmaicie pojmowana i definiowana. Współcześnie mamy do czynienia z sytuacją, w której podejście do moralności osiągnęło wysoki poziom relatywizmu. Filmy:   Nienormalni, reż.: Jacek Bławut (1990)  (emisja 7-20 listopada) Z punktu widzenia nocnego portiera, reż.: Krzysztof Kieślowski (1979)   Sceny do

Lekcja 3 – Obserwacje codzienności Obserwacje codzienności, rejestrowanie życia w całej jego potoczystości oraz przypadkowości, to jedno z podstawowych zadań, jakie przypisywano filmowi. Sceny do analizy Cześć Tereska, reż.: Robert Gliński (2001) Rodzina człowiecza, reż.: Władysław Ślesicki (1966)   Opracowanie: dr Kamila Żyto Kino zaledwie przez kilka pierwszych miesięcy od jego odkrycia fascynowało ludzi – przede wszystkim

Lekcja 4 – Kadry pamięci   Temat “Kadry pamięci” stanowi propozycję refleksji nad filmem jako obrazem pamięci zbiorowej i indywidualnej. Omawiane tu filmy: Jak być kochaną oraz …Portret własny, choć traktują o czasie minionym, nie są jednak filmami historycznymi. Zamiast koncentrować się na samych wydarzeniach, ich twórcy skupili się przede wszystkim na tym, jak zostały one zapamiętane,

Lekcja 5 – Obrazy magiczne Z racji swej fantazmatycznej natury kino jest sztuką w szczególny sposób predestynowaną do ujawniania irracjonalnych aspektów świata, a także magii tkwiącej w codzienności.   Sceny do analizy Historia kina w Popielawach, reż.: Jan Jakub Kolski (1998) Oczy uroczne, reż.: Piotr Szulkin (1977)   Opracowanie: dr Natasza Korczarowska Od momentu narodzin X Muza rozwijała się

Lekcja 6 – Filmowe przypowieści   Przypowieść charakteryzuje stały i łatwy do uchwycenia repertuar użytych środków. Wśród nich znaleźć można symboliczne, alegoryczne znaczenie, któremu podporządkowana jest struktura całego utworu. Przypowieści blisko do bajki, obie wykazują bowiem duży stopień dydaktyzmu. Przypowieść zawsze zmierza w kierunku uogólnień, formułuje morał w sposób możliwie przystępny, bohaterem zaś czyni everymana.   Sceny do

Lekcja 7 – Siła symbolu Moment narodzin kina ma ogromne znaczenie dla zrozumienia jego języka oraz bogatego repertuaru symboli, za pomocą których film przemawia do widza. Kino narodziło się w początkach modernizmu – prądu filozoficzno-estetycznego zainicjowanego przez symbolizm w poezji francuskiej u schyłku XIX wieku. Ten rodowód kina ciągle daje o sobie znać w jego

Lekcja 8 – Metafory prawdy W ciągu ostatniego półwiecza polscy dokumentaliści wypracowali wyjątkową w skali światowej metodę realizacji filmów dokumentalnych. Ich znakiem rozpoznawczym stał się film krótkometrażowy, który przedstawiając konkretnych ludzi, zdarzenia i zjawiska, posiada formę sugerującą istnienie znaczeń metaforycznych. Sceny do analizy Siedem kobiet w różnym wieku, reż.: Krzysztof Kieślowski (1978) Szczurołap, reż.: Andrzej Czarnecki (1986) Wszystko

Lekcja 9 – Mówić nie wprost Mówienie nie wprost, rozumiane jako pewien typ dwuznacznej komunikacji, po wygaśnięciu odwilżowych nadziei stało się znakiem rozpoznawczym kultury PRL. “Mówić nie wprost” w historii poszczególnych sztuk utożsamiono ze zwrotem: “mówić rzeczy ważne i doniosłe”. Sceny do analizy Rejs, reż.: Marek Piwowski (1970) Urząd, reż.: Krzysztof Kieślowski (1966)   Opracowanie: dr Mariola

Lekcja 10 – Bez komentarza? Twórca koncepcji filmu dokumentalnego, Brytyjczyk John Grierson, zdefiniował go jako “twórczą interpretację rzeczywistości”. Film dokumentalny oparty jest zatem na dwóch przeciwstawnych tendencjach. Z jednej strony musi skupiać się na widzialnej rzeczywistości, powinien posługiwać się autentycznymi postaciami, miejscami, sytuacjami. Nie może jednak ograniczać się do zewnętrznego konkretu, tak jak robi to kronika