Lekcja 11 – Rozdroża historii Poznanie historyczne rozwija i wzbogaca świadome uczestnictwo człowieka w życiu społecznym. Próba rzetelnej odpowiedzi na pytanie “skąd przychodzimy?” sprzyja budowaniu wyzbytej kompleksów, ugruntowanej tożsamości i do pewnego stopnia chroni przed powielaniem bolesnych błędów przeszłości.  Sceny do analizy Człowiek z marmuru, reż.: Andrzej Wajda (1976) Dokąd, reż.: Paweł Kędzierski (1990)   Opracowanie: dr Andrzej

Lekcja 12 – Zapisy przeszłości Gdzie ukryta jest prawda o przeszłości? Jak odnaleźć ślady minionego czasu? Czy można go zrekonstruować? Czy trzeba wywoływać duchy zmarłych? Odpowiedzi udzielić próbuje kino historyczne.    Sceny do analizy Fotoamator, reż.: Dariusz Jabłoński (1998) Usłyszcie mój krzyk, reż.: Maciej Drygas (1991)   Opracowanie: dr Katarzyna Mąka-Malatyńska Jego podstawową funkcją jest dostarczanie

Lekcja 13 – Wokół narodowych stereotypów Stereotyp narodowy to funkcjonujący w świadomości potocznej, uproszczony, utrwalony i zabarwiony wartościująco obraz rzeczywistości, odnoszący się do narodów i grup etnicznych. Sceny do analizy Eroica, reż.: Andrzej Munk (1957) Ostry film zaangażowany, reż.: Julian Antonisz (1979)   Opracowanie: dr Natasza Korczarowska Odzwierciedlone w stereotypach sposoby strukturowania świata przyjmują często charakter opozycji binarnej: “obcy”

Lekcja 14 – Gorzki śmiech Komizm jest rzeczą poważną. Śmiech wydaje się bezużyteczny i błahy w porównaniu ze łzami, jakie wywołuje tragedia, ale jego rola bywa równie doniosła. Nie przypadkiem w czasach średniowiecza istniały cechy błaznów, równie szanowane jak cechy innych profesji, równie też zasobne, bo władcy i możni potrafili docenić mądrość humoru. Sceny do analizy Fotel, reż.: Daniel

Lekcja 15 – W krzywym zwierciadle   Wyobraźmy sobie, że stajemy przed krzywym zwierciadłem. W lustrzanym odbiciu obraz deformuje się, przybiera karykaturalne kształty. Zaskoczeni, zwykle rozbawieni groteskowym efektem, zwracamy uwagę na kwestie, które wydają nam się oczywiste – na istotę i funkcję tradycyjnego lustra – wszak ma ono służyć prezentowaniu wiernego odbicia rzeczywistości.   Sceny do analizy

Lekcja 16 – Współczesne lęki Rok 1989 otworzył kolejną kartę w historii Polski i zapoczątkował przemiany społeczno-ekonomiczne i kulturalne związane m.in. z gwałtownym rozwojem wolnego rynku i nowych technologii komunikacyjno-informacyjnych. Wejście w nową sytuację kulturową wiązało się z uczestnictwem Polaków w rozwoju globalnej kultury masowej podporządkowanej regułom kapitalistycznego rynku. Podstawą współczesnego świata stała się ideologia konsumpcji sankcjonująca relatywizm i pluralizm w sferze moralności. Brak stałych

Lekcja 17 – Portrety zbiorowości Portret to forma artystycznej wypowiedzi charakterystyczna dla wielu rodzajów sztuk. Artyści plastycy czy też mistrzowie dłuta na przestrzeni wieków zajmowali się utrwalaniem wizerunków przedstawicieli władzy świeckiej oraz kościelnej, a z czasem także zwykłych ludzi. Robili to na zlecenie lub z własnej artystycznej potrzeby. Zawsze jednak przyświecał im jeden cel: zachować pamięć o osobie

Lekcja 18 – Mali bohaterowie Dziecięcy bohater pojawił się w kinie praktycznie równocześnie z narodzinami samego medium. Jako centralna postać utworu filmowego początkowo przede wszystkim bawił i wzruszał publiczność, która z przyjemnością śledziła ekranowe perypetie pełnych wdzięku dzieci, na przykład tytułowego bohatera Brzdąca Charlesa Chaplina (1921) czy też, granej przez Shirley Temple, panny Lloyd Shermon z Małego pułkownika Davida Butlera

Lekcja 19 – Między fikcją a rzeczywistością Przewodnim motywem prezentowanego zestawu jest filmowa refleksja na temat relacji między fikcją a rzeczywistością. Problematyka ta wiąże się z autotematyzmem sztuki filmowej oraz różnorodnymi chwytami ujawniania filmowych konwencji, które odpowiedzialne są za budowanie w kinie “wrażenia rzeczywistości”. Sceny do analizy Exit, reż.: Grzegorz Koncewicz (2006) Ucieczka z kina “Wolność”, reż.: Wojciech

Lekcja 20 – Poezja i proza kina W teorii filmu można odnaleźć podział na “kino poezji” i “kino prozy” zaproponowany przez włoskiego reżysera i teoretyka kina Pier Paolo Pasoliniego, który był orędownikiem kina ekspresyjnego, impresjonistycznego, onirycznego, słowem poetyckiego obrazu filmowego wolnego od klasycznych wzorców dramaturgicznych i narracyjnych.   Sceny do analizy Aria dla atlety, reż.: Filip Bajon (1972) Dziewczyny